Κυριακή, Νοεμβρίου 26

ΓΙΑ ΤΗΝ Μ. και τον Δ.

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ' ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου,
για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που 'σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες μεταξένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.


Στίχοι- Α. Δασκαλόπουλος
Μουσική- Μ. Λοΐζος

Σάββατο, Νοεμβρίου 25

28 ΚΟΥΤΕΣ

28 Κουτες. Τοσες χρειαστηκαν
για να χωρεσει την ζωη της.
Μαζεψε τα ονειρα της,
τα σχεδια που ειχε κανει για το μελλον,
τα κομματια της καρδια της,
τις αναμνησεις της και
οσο κουραγιο της απεμεινε
και τα στιμωξε ολα μεσα στις 28 κουτες.
Ποσο σιγα κτιστηκε ο κοσμος της
-ο...κοσμος τους μεχρι χθες-
και ποσο γρηγορα μαζευτηκε
και πακεταριστηκε μεσα σε 28 κουτες.
Πως γινεται δυο ανθρωποι που μεχρι χθες
ανεπνεαν σαν ενας
ξαφνικα να γινονται δυο ξενοι?
Τι αδηφαγος , υπουλος κατακτητης
μπορει να γινει ο χρονος.
Τι ειναι αυτο που τυφλωνει
τα ματια, τις ψυχες και δεν μπορουν
να δουν τον ολεθρο που πλησιαζει?
Και πως θα συνηθισουμε εμεις
την απουσια ?
Μας λειπεις Μαρινα, πολυ!!

Κυριακή, Νοεμβρίου 5

ΑΜΑΡΥΝΘΟΣ

Πως εγινε ολο αυτο?
Πως εγινε τοσο κακο?
Κανεις μας δεν καταλαβε.
Κανεις μας δεν μυριστηκε
την μπορα που πλησιαζε
τις αστραπες δεν ειδαμε.
Και οταν ξεσπασε ο χαλασμος
και ξεγυμνωθηκε η αληθεια
ολοι εμειναμε βουβοι
με εναν κομπο στον λαιμο
και υγρασια μες τα ματια.
Ανημποροι να κινηθουμε
ανημποροι να εξηγησουμε.
Κι ο τρομος μας καθηλωσε
μας εσχισε στα δυο.
Κι ολοι ρωτουσαμε γιατι,
τι εφταιξε , τι στραβωσε.
Και ψαχναμε τον ενοχο
ζητωντας δικαιοσυνη.
Και μας πλημμυρισε η οργη
ανακατα με την ντροπη.
Κι ο φταιχτης ητανε εκει.
Αναμεσα μας στεκονταν.
Ομως δεν ξεραμε πως να τον δουμε.
Μονο αν σταθουμε μπρος
σ'εναν καθρεπτη θα τον δουμε!!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 2

ΣΤΟΝ ΕΡΙΚ
(ενα Αλβανοπουλο που θα ημουν περηφανη αν ειχα γιο)

Ενα παιδι αμουστακο ακομα
εχει ριχτει στο μεροκαματο απο τωρα
τα γραμματα και τα θρανια
τ'αφησε πισω του καιρο
δεν εχει χρονο να περασει εφηβεια

Υπαρχουν στοματα να θρεψει
κι ενα πατερα-αφεντη να ημερεψει
εχει για μια πατριδα να παλεψει
μα εχει μπερδευτει,δε ξερει ποια να διαλεξει

Η λεξη "Αλβανος" τον κυνηγαει
μα μηπως ξερει και αυτος τι λαθος εχει κανει?
Ενα κομματι γης κι αυτου του αναλογει
τιποτες αλλο δεν ζητει, και δεν επιθυμει

Το χωμα αυτο που περπατει το εχει αγαπησει
και τους ανθρωπους γυρω του
δεν θελει να μισησει
μα δεν του επιτρεπουνε να νιωσει ασφαλης
για κατι τον κατηγορουν και ειναι δυστυχης

Και το θεριο που ολοι μας κραταμε κοιμισμενο
το νιωθει να σαλευει αργα
και ειναι φοβισμενος

Αφηστε τονε ησυχο , ειναι ενας απο μας
ξεριζωμενος ανθρωπος
που κλαιει και πονα