Ενα πρωι θα ερθει το συννεφο
Ενα ασπρο απαλο συννεφο
Θα το εχει σκασει απο ενα παραμυθι παιδικο
Ενα παραμυθι με καστρα, ιπποτες και πριγκιπισσες
Το συννεφο θα χαμηλωσει εξω απο την μπαλκονοπορτα μου (δεν εχει παραθυρια το σπιτι μου)
Θα ταλαντευτει λιγο και θα με προσκαλεσει νανεβω πανω του
Εγω θα το κοιταξω
Θα βγω στο μπαλκονι
Θα απλωσω το χερι να το αγγιξω να νιωσω αυτη την αισθηση του βυθισματος στη ληθη
Το συννεφο δεν θα με αφησει να το αγγιξω
Πρεπει να διαλεξω
Πρεπει να ανεβω επανω του
Δεν μπορω απλα να το αγγιξω
Εγω θα κοιταξω πισω
Η μπαλκονοπορτα θα ειναι εκει
Σταθερη, στερεη και παντα ανοιχτη
Εγω θα κοιταξω παλι μπροστα
Το συννεφο....
Θα κλεισω τα ματια
Θα δω τον εαυτο μου να ανεβαινει πανω στο συννεφο
Θα νιωσω την ληθη να μ'αγκαλιαζει
Θα βουλιαξω και θα κοιμηθω
Θα χαμογελω

Το συννεφο ταλαντευεται ανυπομονα
Ανοιγω τα ματια
Γυρνω και μπαινω στην ανοιχτη μπαλκονοπορτα
Το συννεφο δεν φευγει
Απλα ... διαλυεται...