ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ


Η πρωτη θυμηση μου
μου σφιγγει την ψυχη
Δεν ξερω, δεν θυμαμαι
εικονα ή φωνη
Το μονο που θυμαμαι
και νιωθω ζωντανο
ειναι ενα "χερι" αορατο
να "στριβει" το λαιμο.
Θυμαμαι ωρες ατελειωτες
με ματια σφαλιστα
τα χερια στα αυτια μου
να φραζουν τα θερια.
Θυμαμαι και τα αγριμια
της νυχτας τα στοιχεια
που στηναν το χορο τους
γυρω μου σαν αρπακτικα.
Μονο αυτα με βλεπανε
αυτα με κυνηγουσαν
αυτα και με συντοφευαν
τις ωρες που θρηνουσα.
Κανεις αλλος δεν προσεξε
τον πονο τον βαθυ
και σιγουρα δεν ακουσε
καμια μου κραυγη.
Αορατη ζουσα εκει
για χρονια δεκαοκτω
και παλευα με δυναμη
για να λευτερωθω.
Κι οταν εσπασαν τα δεσμα
και ανοιξα τα πανια μου
ετρομαξα γιατι τα κυματα
θα βουλιαζαν την βαρκα μου.
Αρπαξα τοτε τα σχοινια
μαζεψα τα πανια μου
και τα θερια τα εκανα
ουριο ανεμο μου.
Κι αφου τις μαχες μου εδωσα
και γευτηκα κοντα κοντα
την ηττα και την νικη,
ανελπιστο λιμανι αντικρυσα
μεσα στου πολεμου την δινη.
Και αραξα μεσα σ'αυτο
και βρηκα την γαληνη
που χρονια τωρα εψαχνα
την ταραγμενη μου ψυχη για ν'απαλυνει.
Και τ'ονομα του ΕΡΩΤΑΣ!!!!