ΚΟΙΜΑΤΑΙ
Λαγοκοιμαται....
Ποτε ποτε ανασαλευει και η καυτη ανασα με γλυφει....
Στεκω ακινητη.....
Σχεδον δεν ανασαινω...
Να μην ξυπνησει...
Να αργησει....
Να ξεχαστει...
Να ξεχασω κι εγω.....
Για λιγο...
για πιο πολυ...
Λουφαζει η ψυχη...
Γλυφει τις πληγες...
Ανακουφισμενη!
Λιγο πιο δυνατη αυτη την φορα...
Καθε φορα και μια μικρη νικη..
καθε πληγη και ενα βημα,
λιγο πιο σιγουρο
απο την τελευταια φορα....
Λαγοκοιμαται!
"λάθε βιώσας"
Σκεψεις, σκεψεις....και παλι σκεψεις. Ισως καποιες αποπειρες επικοινωνιας ισως και παλι οχι..
4 Comments:
θα ήθελες να κοιμηθεί για πάντα λοιπόν; Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα της ανακούφισης έτσι όπως το δίνεις... και εμένα μου φαίνεσαι δυνατή!
Ετσι μου λενε kira μου,
και μαλλον ετσι ειναι.
Μονο που μερικες φορες το ..."ξεχνω"....
Όμορφή μου αγάπη
Στην ανάσα σου αγρυπνώ,
Πρίν χαράξει ο κόσμος
Καλημέρα να σου πώ
Αυτούς τους στίχους μου έφερε στο νού το πόστ σου γλυκειά μου τολίτσα...
Καλημέρα σε όλη την όμορφη παρέα
Από καρδιάς
Ένα νήπιο που μόλις έκανε τα πρώτα βηματάκια
Και παρατηρεί με γουρλωμένα ματάκια
Τα γυάλινα μάτια των άλλων στο σκοτάδι
Νοιώθει τις ανάσες τους στον σβέρκο
«Πού είναι η μυτούλα σου μωρό μου;
Τ’ αυτάκι σου;
Η γλώσσα σου; Πού είναι η γλωσσίτσα σου;
Το κεντρί σου αγάπη μου – πού το’χεις κρυμμένο;
Τι κι αν δεν το φανερώνεις;
Τώρα πού’ναι ακόμη τόσο νωρίς...»
Δημοσίευση σχολίου
<< Home