Η ΦΑΜΙΛΙΑ

Ξεριζωμος με κυνηγα
Απ΄την στιγμη που εριξα
το βλεμμα μου στην γη
Λιμανι δεν βρηκα πουθενα
με κατατρεχουν οι λυγμοι

Και ολη την φαμιλια μου
απ' τα πολυ παλια
σε καρα την φορτωνανε
την στελναν μακρια

Ξεριζωμος μας κυνηγα
και πονος και οργη
η λυπη μας ξεχειλισε
στερεψαν οι λυγμοι

Παντα καποια θα εφευγε
αλλη θα πολεμουσε
καποια παλι θα λυγιζε
αλλη θα καρτερουσε
Μιανης της κοπηκ' η λαλια
αλλης της φυγαν τα παιδια
και γω τωρα πουμαι η στερνη
ψαχνω να βρω να κρατηθω
να φυγω απ΄το μακελειο

Περιπλανηθηκα πολυ
μες της φαμιλιας την βουη
Εδω τωρα σταματω
Παει το κλεινω πια αυτο
Δεν θα υπαρξει αλλη πια
απ΄την δικη μου την μερια
Φευγω σε ηρεμα νερα
με περιμενουνε πολλοι

Αποφασιζω για ολες μας,
πια να ξεκουραστουμε
μας το χρωσταει η ζωη
κι ηρθ' η ωρα
να το χαρουμε
Σας κουβαλαω μεσα μου
εισαστ'ολες εδω
ξεχαστε ολες τις εννοιες σας
εχετε πια αρχηγο