ΛΗΘΗ

Απλωνεις χερια να πιαστεις
και την ψυχη σου στρωνεις,
και τους καλεις για να διαβουν,
μηπως κι ετσι σε λυπηθουν,
και σου χαρισουν νιοτη.

Θελεις να ξαναγεννηθεις,
θελεις να σ'αγαπουνε,
θελεις να νιωσεις σαν παιδι,
που κρυβεται σαν το πουλι
στης μανας του τον κορφο.

Δινεις και δινεις συνεχως
ξεπουλησες τα παντα.
Προσμενεις μιαν ανταμοιβη
μια λεξη,ενα χαδι, μια στιγμη
φτανει να σε κοιταξουν.

Κρατα μια σταλα υπομονης
μηπως και δεν σε δουνε
περασαν τωρα οι καιροι
που ψαχνες να σ'ακουνε.
Φευγουνε χανονται κι αυτοι
σε κοσμους τρομαγμενους
μαλακωσε πια την καρδια
κι ασε τους να ξεχνουνε.