ΤΟ ΚΛΩΝΑΡΙ

Στεκομαι ακινητη, μαρμαρωμενη
τα ποδια μου ριζωσανε βαθια
Μον'ο ανεμος γυρω λυσσομαναει
μου ανακατωνει τα μαλλια

Περνανε σμηνη οι ανθρωποι
Κανεις δεν ριχνει μια ματια
Ποιος θα νοιαστει για ενα κλωναρι
που εβγαλε ριζες ξαφνικα

Με μαστιγωνουν τα μαλλια μου
μου γδερνουνε τα σωθικα
με μαστιγωνουν κι οι ανθρωποι
που προσπερνανε βιαστικα

Τα χερια μου ψηλα απλωμενα
εχουνε γινει σαν κλαδια
Τα χερια μου ζηταν να βρουνε
μια τοση δα παρηγορια

Χαθηκαν, κρυφτηκαν οι ανθρωποι
του εσκιαξ' ολους ο βοριας
μονη η καρδουλα μου βουρκωνει
που με ξεχασαν ολοι πια