ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΕ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ (συνεχεια)


Ενα κορμι ξαπλωμενο στην ασφαλτο. Ακινητο.
Μερα μεσημερι. Δυο ανθρωποι στεκουν και το κοιτουν.
Ενα αυτοκινητο περαστικο κοντοστεκεται και ο οδηγος
με το χερι κρεμασμενο εξω απο το παραθυρο κοιτα.
Μοιαζουν ολοι πολυ ψυχραιμοι.
Συνηθισμενοι στην θεα του αψυχου κορμιου.
Λες και η σκηνη διαδραματιζεται σε καποια εμπολεμη
περιοχη, οπου ο θανατος εχει γινει πια ρουτινα.
Κι ομως συνεβη εδω, διπλα μας, αναμεσα μας.
Αναμεσα σε οπαδους ομαδων.
Οχι Εβραιους και Παλαιστινιους,
που κουβαλουν πολλους νεκρους στην πλατη τους
ο καθενας, κι οπου το αιμα μονο με αιμα ξεπλενεται,
(τουλαχιστον ετσι αυτοι πρεσβευουν)
αλλα αντιπαλους αθλητικων συλλογων!!!!!!!!!!!!
Τυφλωμενοι απο ενα ανεξηγητο, για το δικο μου
το μυαλο, μισος, μαχαιρωθηκαν ξανα και ξανα
μεχρι να το αιμα να τρεξει πανω στην ασφαλτο.
Λες κι αυτο το αιμα θα εφερνε την καθαρση
μεσα στο ταραγμενο μυαλο τους.
Πως εφθασαν εκει?
Γιατι βεβαια δεν γεννηθηκαν με την σταμπα στο κουτελο
"ειμαι δολοφονος".
Ποιος αφησε τοσο μισος να φωλιασει και να
γιγαντωθει μεσα τους?
Το μυαλο μου γυρναει στις σκηνες που
ειχαν εξελιχθει στο παρκε του σπιτιου μου
και παραλυω.
Ειναι αραγε τοσο ευκολο να φτασεις απο το παρκε
στην ασφαλτο?
Και οταν τελικα καποιοι ακολουθησουν αυτη την
ολεθρια διαδρομη, δεν ειμαστε ΟΛΟΙ συνυπευθυνοι?