Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ


Κοιτας επιμονα το σκοταδι. Εχεις στηλωσει τα ματια
εδω και τοσες ωρες και το κοιτας.
Τεντωνεις τ'αυτια της ψυχης και αφουγκραζεσαι.
Με τις ευαισθητες χορδες σου,
συλλαμβανεις αδιορατους ηχους,
ανυπαρκτους για τους αλλους.
Διακρινεις ανεπαισθητες κινησεις,
αθεατες για τον υπολοιπο κοσμο,
τοσο ξεκαθαρες για σενα.
Μονο σ'εσενα φτανει ο λυγμος,
που ειναι τοσο καλα κρυμμενος
μεσα στην νυχτα που διαλεξε να ζησει.
Τεντωνεις τα χερια και χαιδευεις
το αυλο περιγραμμα που λατρευεις.
Αφηνεσαι να χαθεις μεσα στην αγκαλια της.
Αυτη ειναι παντα εκει.
Κι ας μην την βλεπουν οι αλλοι.
Εσυ ξερεις....

ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ

Εχετε παρατηρησει τι συμβαινει, λιγο πριν αδειασουν οι μπαταριες
στο τηλεκοντρολ?

Καποιες φορες πατατε το κουμπι και αυτο ανταποκρινεται,
καποιες αλλες παλι, μοιαζει να ειναι νεκρο.

Καπως ετσι ειμαι κι εγω αυτες τις μερες.

Μια καταφερνω να λειτουργω και μια βρισκομαι
σε πληρη αδρανεια.

Οσο κι αν δινει εντολη ο εγκεφαλος για καποια δραστηριοτητα,
το σωμα αρνειται να εκτελεσει την εντολη.


Λετε να φταιει η ζεστη, ή πρεπει να αλλαξω μπαταριες?

..............................................................
..............................................................
Μηπως ξερει κανεις σας, τι ειδους μπαταριες χρησιμοποιουμε
και που μπορω να τις βρω?
..............................................................
..............................................................
..............................................................
..............................................................

Αχ! να ηταν τοσο απλα τα πραγματα!!!

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ!!

Βρεθηκα μεσα σ'ενα νοσοκομειο για λιγες μερες.
Ετσι, ξαφνικα, απρογραμματιστα.
Ενα πολυ δικο μου ατομο, επρεπε να κανει καποιες
επειγουσες εξετασεις.
Ημουν εκει, μαζι του, συνεχως.
Ανασαινα την αγωνια του, τον φοβο του,
την ελπιδα του.
Βρεθηκαμε σ'ενα κτιριο γεματο πεσμενους σοβαδες,
σκουριες στα υδραυλικα, αθλιες τουαλετες.
Και εκει μεσα σ'αυτην την τριτοκοσμικη εγκαταλειψη
ειχε γινει ενα μικρο θαυμα.
Νοσηλευτες και νοσηλευτριες με περισσια ευσυνειδησια
προσπαθουσαν να διατηρησουν το χαμογελο, μεσα σ'ενα περιβαλλον
που δεν γινοταν καταθλιπτικο απο τους ασθενεις και την αγωνια τους,
αλλα απο το ιδιο, καθεαυτο το ετοιμορροπο κτιριο.
Σκεφτηκα ολες τις μοντερνες θεωριες, για το ποσο επηρεαζει
το εργασιακο περιβαλλον την αποδοση των εργαζομενων και
χαμογελασα κοιταζοντας γυρω μου.
Εδω μεσα αργοπεθαινεις!!!

Το θαυμα ομως ειχε και συνεχεια.
Εφτασε η μερα που θα παιρναμε εξιτηριο.
Ευτυχως ολα πηγαν καλα.
Και την στιγμη που ο γιατρος μας δινει τις τελικες οδηγιες,
χωρις να ξερω εγω τιποτα, απλωνει αδεξια το χερι του
ο γλυκος μου και κανει να δωσει ενα τοσο δα μικρο φακελλακι.
Τσαλακωμενο μεσα στην φουχτα του, το εκρυβε απο εμενα, γιατι
χρονια τωρα ξερει τις αποψεις μου για το θεμα αυτο.
Δεν προφτασε να αγριεψει η ματια μου και να πεσει πανω στην
κουρασμενη, απο τα χρονια ,πλατη του και ακουω τον γιατρο να λεει...
"Σας παρακαλω, την δουλεια μου κανω και πληρωνομαι γι'αυτο.."
Η συγχυση μου ηταν απεριγραπτη. Να θυμωσω για την απροβλεπτη κινηση,
να συγχαρω τον ανθρωπο-επιστημονα που τοσες μερες ειχε σκυψει
με αγαπη επανω μας,
να φωναξω με δυναμη προς καθε υπευθυνο αυτου του τοπου,
"Βοηθηστε αυτους τους ανθρωπους, που δουλευουν
μεσα σε αυτο το απανθρωπο συστημα Υγειας, γιατι κατω απο τετοιες
αθλιες συνθηκες, δεν ξερω ποσο ακομα θα αντεξουν να ειναι ανθρωποι!!!"

Σας ευχαριστουμε!

ΘΑ ΖΗΣΕΙ !!!!!!

Συμπηρωνω κατι φορμες για μια συναντηση.
Δουλεια ρουτινας.
Η TV αφημενη εδω και ωρες ανοιχτη για παρεα,
δειχνει την εκπομπη της Αννας Δρουζα.
Αφηρημενα ακουω τις συζητησεις που προκυπτουν
επειτα απο τηλεφωνηματα τηλεθεατων, που αναζητουν
συμβουλες για θεματα που τους απασχολουν σχετικα με τα παιδια τους.
Καποια κυρια που δινει συμβουλες, υποθετω οτι ειναι
ψυχολογος, γιατι "μιλαει" την γλωσσα της λογικης.
Καποια στιγμη, την προσοχη μου τραβαει μια αδυναμη
φωνη, που κλαιγοντας ανακοινωνει, οτι πριν λιγο
καιρο ανακαλυψε οτι ο γιος της ειναι ομοφυλοφιλος.
Η ψυχολογος της απαντα οτι ειναι υπερβολικα ταραγμενη,
σε σχεση με το γεγονος, γιατι η ομοφυλοφυλια δεν ειναι
καποια ανιατη ασθενεια.
Η μητερα παραδεχεται οτι τον τελευταιο καιρο εχει παει σε
πολλους ειδικους, που της "κοπανανε" το ιδιο πραγμα.
"Δεν συμβαινει στο δικο σας παιδι, γι'αυτο μου τα λετε αυτα"
αγριευει, απο το τηλεφωνο.....
Ενα τηλεφωνημα με αναγκαζει να κλεισω την τηλεοραση,
κι ετσι δεν ξερω πως εξελιχθηκε η κουβεντα.
Ομως το περιστατικο αυτο, καθως και αλλα παρομοια
που συναντω καθημερινα, με κανουν να προβληματιστω
για αλλη μια φορα.
Τι ελπιδες εχει να γινει αποδεκτη η διαφορετικοτητα του καθενος,
οταν ακομα κουβαλαμε σαν ανθρωποι τετοια ταμπου.
Οι σεξουαλικες προτιμησεις του καθενος ειναι ενα
αυστηρα προσωπικο θεμα και σε καμια περιπτωση δεν
μπορει να γινει κριτηριο αξιολογησης και διαχωρισμου.
Και επειδη πολλες φορες , οταν καποιος διατυπωνει
παρομοιες αποψεις με τις δικες μου, υπαρχουν πολλοι
καχυποπτοι που μιλανε για κρυφοομοφυλοφυλους,
ΟΜΟΛΟΓΩ οτι,
δεν ειχα ποτε διαθεση για ομοφυλοφυλικες σχεσεις,
και ειμαι μητερα δυο μικρων αγοριων,
στα οποια πασχιζω να εμπνευσω
σεβασμο και αποδοχη για το διαφορετικο.
Αυτα...

ΔΕΝ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΩ

Σ'ειδα μοναχα μια στιγμη, μα δεν σε λησμονω,

εχει η καρδια μου την γλυκειαν εικονα σου κρατησει,

ησουν πεφταστερι, μια βραδυα που πεφτει απο τον ουρανο,

και που σκορπιζει γυρω του, μια λαμψη πριν να σβησει.

Σ'ειδα μοναχα μια στιγμη. Σε πηγαιναν για κει...

Κ'εσυ, φυσουσες στις ψυχες την πιστη, ολο το δρομο,

κ'ειχες μια σπιθα στη ματια, απ'τη φωτια που καιει τον κοσμο.

Σ'ειδα μοναχα μια στιγμη, σε μια στροφη μιας δινης,

και σ'αρπαξα και σ'εκλεισα μεσ' στης ψυχης μου τ'αδυτα,

το δρομο να μας δειχνεις.

Φωτης Αγγουλες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ