ΚΡΥΦΟΣ ΦΟΒΟΣ

Γυρισε σπιτι εξαντλημενη
Το ξεφρενο πανηγυρι πηρε τελος
Σωριαστηκε κατω αποκαμωμενη
Τα μελη της πονουσαν
Νομιζε οτι θα ενιωθε ικανοποιηση
Καποιου ειδους πληροτητα
μετα απο'ολα αυτα.
Οσο και να εψαξε μεσα της
το μονο που καταφερε να βρει
ηταν απεραντη κουραση.
Το μυαλο ομως δουλευε
Δεν γνωριζε απο αναπαυλα
Και τωρα που το σωμα ειχε παραδοθει
το μυαλο εκανε υπερωριες.
Κριμα, γιατι ο σκοπος ηταν
να παραιτηθει το μυαλο.

Αποτυχια

Και τωρα πρεπει να αντιμετωπισει
την πραγματικοτητα

ΕΡΧΕΤΑΙ

Ισως θα επρεπε να καταστρωσει
καποιο σχεδιο σε περιπτωση
εκτατης αναγκης.
Ισως να προβαρει καποιες
φρασεις που θα λειτουργουσαν
σαν πυροσβεστηρας
την επικινδυνη στιγμη.
Ισως να θεσει ξεκαθαρα τα ορια
απο την πρωτη επαφη.
Ισως..ισως..ισως....
Μπα!θα τα αφησει ολα στην τυχη.
Βασιζεται πανω στο ενστικτο της.
Τοσα εντατικα "μαθηματα"
δεν μπορει θα αποδωσουν.
Το πηρε αποφαση.
Θα ακολουθησει την καρδια.
.........................
.........................
.........................
(φτανει να μην με προδωσει!!)

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Πλησιασε αθορυβα
Εξετασε το πεδιο με κοφτερη ματια
Περιμενε υπομονετικα
Οι αισθησεις ολες σε εγρηγορση
Η καταλληλη στιγμη για επιθεση πλησιαζε
Το θυμα εμφανιστηκε
Ανυποψιαστο
Ανεμελο
Ο τελειος στοχος

Εκτιναχτηκε αστραπιαια
σαν αιλουροειδες
Χτυπησε με δυναμη το θυμα
Νομισε για μια στιγμη οτι
το χτυπημα ηταν καιριο
Απομακρυνθηκε γρηγορα
Ενιωθε ανακουφιση

Ποσο λαθος εκανε
Καθως αναζητουσε τον επομενο στοχο
κοιταξε το ειδωλο του σε μια βιτρινα
Με τρομο αντικρυσε το..."θυμα"
ακριβως πισω του
Ενιωσε την οργη του
να τον διαπερνα σαν ξιφολογχη
Το θυμα μετατραπηκε σε θυτη

Και τοτε αρχισε το ξεφρενο κυνηγητο
Να ξεφυγει απο τον διωκτη του
Να ξεφυγει απο το πληθος
που φανταζε απειλητικο
Να ξεφυγει απο την μοιρα του
που παντα του εβαζε τρικλοποδιες
Ετρεχε χωρις να βλεπει που πηγαινει
Ετρεχε με δυναμη σα να ηθελε να ξεφυγει
απο την ιδια του την ζωη

ΣΩΤΗΡΙΑ !!


Ποιοι ειναι ολοι αυτοι
που απροσκλητοι μπαινοβγαινουν
στην ζωη μου ?
Ποιοι ειναι ολοι αυτοι
που απροσεχτα ποδοπατανε
την ψυχη μου?
Που βρηκαν το δικαιωμα
να κρινουν την επιλογη μου?
Ποιος, δικαστες τους διορισε
κι αποφασιζουν την ποινη μου?

Να λειπουν οι σωτηρες μου
να φυγουν απο 'δω.
Αγριμι εγω γεννηθηκα
δεν θελω να σωθω.

ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ

Τα λογια χαρακωνουν την ψυχη
Μαστιγιο που αφηνει σημαδια ανεξιτηλα
Ξεχυνονται ανεξελεγκτα την ωρα την κακη
κι ο νους για αλλη μια φορα νικηθηκε

Απλωνουν τα πλοκαμια τους και σφιγγουν με ορμη
και η δολια η ψυχη με τρομο σπαρταραει
Ματαια , με δυναμη φωναζει η λογικη.
Την ωρα που τσακιζουνε, κανεναν δεν ακουνε

Καλπαζουν αχαλινωτα,
ρημαζουν, λεηλατουνε
κι αφηνουν παντα πισω τους
ψυχες που αιμορραγουνε

Ειναι οι ιδιες οι ψυχες
που τοσο αγαπουνε

Η ΑΝΑΒΑΣΗ

Σκαρφαλωνει
Η πλαγια ειναι αποτομη
Κατω απο τα γυμνα της ποδια
πετρες μυτερες ματωνουν την σαρκα
Τα πληγωμενα χερια της αρπαζουν
αγκαθωτους θαμνους για να κρατηθει
Δεν κοιταζει ψηλα για να μην χασει το κουραγιο
Με πεισμα και αποφασιστικοτητα
συνεχιζει την ανοδο
Ο πονος διαπερνα ολο το κορμι
Τον αγνοει
Θα τον νικησει
Ο ιδρωτας μπερδευεται με τα δακρυα
Εχουν γευση αλμυρη
Σαν την θαλασσα
Ποσο μακρια απο την θαλασσα βρισκεται τωρα
Προς στιγμη η εικονα του απεραντου γαλαζιου
την τυφλωνει
Διωχνει βιαστικα απο την σκεψη τον πειρασμο
Θα την αποσυντονισει
Και πρεπει να φτασει στην κορυφη
Με καθε κοστος
Σκουπιζει τον ιδρωτα απο το μετωπο
Το αιμα απο τα πληγιασμενα χερια
κυλα και της θολωνει την ματια
Δεν βλεπει
Συνεχιζει την αναβαση
γαντζωμενη πανω στον πετρινο ογκο
Μοιαζει με χτυπημενο αγριμι
που ψαχνει καταφυγιο
να γλυψει τις πληγες του
Και τοτε γινεται το λαθος
Ενα ακγαθωτο πουρναρι
το οποιο αρπαξε για να στηριχτει
την προδωσε
Αρχισε να κατρακυλα
Ενα κουβαρι πετρες, θαμνοι,
χωμα, αιμα
Η τρελλη πορεια σταματησε
Κοιταξε ψηλα
Πεισμωσε πιο πολυ
Ξεχυθηκε παλι προς τα πανω
ουρλιαζοντας !

ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ (Into my arms)

Δεν θα ‘θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει, μη σ’ αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις εν χαρίτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ’ τη λίμνη και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ’ ένα μονοπάτι
που θα ‘μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει, κάθε στιγμή παντοτινά

Μουσική/Στίχοι: Cave Nick/Σαββόπουλος Διονύσης

" ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ "

Όλα ξέρω πως γίνονται και πως λειτουργούν
Το μυαλό μου με βοήθησε να καταλαβαίνω
Οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή κι αργούν
Κι η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο

Μα εγώ μιλάω για δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη
Και ζητάω προτεραιότητα, φύση, θέση, ιδιότητα
Μα εγώ μιλάω για δύναμη, της ελπίδας ισοδύναμη
Και γυρνάω στην αθωότητα, την παλιά μου την ταυτότητα

Όλα ξέρω τι σημαίνουν και τι εννοούν
Το μυαλό μου με συντόνισε στο καινούργιο μήκος
Οι ευαίσθητοι παθαίνουν και παρανοούν
Λες κι ο κόσμος το κανόνισε να γλιτώνει ο οίκτος

στιχοι Λινα Νικολακοπουλου

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Αφεθηκε πανω του
Ενιωσε σιγουρια, ασφαλεια

Βολευτηκε ειπαν οι αλλοι

Ναι, βολευτηκε
Κακο ειναι κι αυτο?
Αφου η αγαπη ηταν πανω απ'ολα

Ηταν?
Πανω απο ολα ?
Ποτε επαψε να ειναι πανω απ'ολα
ουτε κι η ιδια δεν καταλαβε

Την παρεσυρε ο ανεμοστροβιλος
του ορθολογισμου

Και ο ρομαντισμος της
φανταξε αστειος και υποπτος
Ενιωσε ξεγυμνωμενη, λιγη και φτηνη

Οι αλλοι αρχισαν να πετροβολαν
Δεν εχασαν την ευκαιρια

Ουτε κι εγω

Ποσο δειλη ειμαι!

ΓΙΟΡΤΗ

Απλωσε την ψυχη σου
βγαλτην στην λιακαδα
Αστην να ρουφηξει
ηλιο και μυρωδιες

Ξεχασε τα ολα
αυτα που σε πονανε
κλεισε τις ενοχες σου
μεσα σε φυλακες

Αγγιξε με τα χερια
τις μικρες χαρες σου
κλεισε στην αγκαλια σου
οτι σε αγαπα

Ελα, ασε καλη μου
τις κρυφες σου εννοιες
και παμε να γιορτασουμε
για τ'αυριο και το χθες

"....ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΙΝΗΣΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ..."


Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής
Ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης
Πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
Κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
Σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί

Στα χείλη καίει πικρό, μικρό φιλί
Ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
Παραμονεύει η λησμονιά

Ξαρχακος/Μελινα Μερκουρη

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ

Παντα προσπαθουσε να ειναι το γεφυρι
Αυτο που θα στεκοταν αναμεσα σε εκεινη
και σ'αυτους
Αυτο που θα εξασφαλιζε τον δυνατο και
αρρηκτο δεσμο τους
Αυτο που θα λειτουργουσε σαν σωσιβια λεμβος
Για εκεινη...
Για εκεινους...
Δεν την ενοιαζε που το γεφυρι
το ποδοπατουσαν
Δεν την ενοιαζε που πολλες φορες
το αγνοουσαν
Δεν την ενοιαζε που ειχε πια
χορταριασει
Ηταν γερο γεφυρι, φτιαγμενο
απο πετρα αλλα και αμμο
φτιαγμενο απο λαχταρες, φοβους,
προσδοκιες, ελπιδες,και απογοητευσεις
Παντα εκει
Ετοιμο να ενωσει,
να σμιξει, να αγκαλιασει
Ετοιμο να δεχτει αγαπη
Το μονο που ζητουσε ηταν
να ανηκει
Να ειναι ενα κομματι
της ζωης τους
Κι ας ηταν πετρινο, παλιο
και χορταριασμενο
Ενιωθε ευτυχισμενο

ΛΗΘΗ

Απλωνεις χερια να πιαστεις
και την ψυχη σου στρωνεις,
και τους καλεις για να διαβουν,
μηπως κι ετσι σε λυπηθουν,
και σου χαρισουν νιοτη.

Θελεις να ξαναγεννηθεις,
θελεις να σ'αγαπουνε,
θελεις να νιωσεις σαν παιδι,
που κρυβεται σαν το πουλι
στης μανας του τον κορφο.

Δινεις και δινεις συνεχως
ξεπουλησες τα παντα.
Προσμενεις μιαν ανταμοιβη
μια λεξη,ενα χαδι, μια στιγμη
φτανει να σε κοιταξουν.

Κρατα μια σταλα υπομονης
μηπως και δεν σε δουνε
περασαν τωρα οι καιροι
που ψαχνες να σ'ακουνε.
Φευγουνε χανονται κι αυτοι
σε κοσμους τρομαγμενους
μαλακωσε πια την καρδια
κι ασε τους να ξεχνουνε.