ΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Βρισκομαι μπροστα σε εναν εκπαιδευτικο
που εχει αναλαβει την μορφωση του παιδιου μου.
Μιλαμε για μια παρατυπια του μικρου σχετικα
με την τηρηση των ...."σωστων" τετραδιων.
Ο μικρος με δικη του πρωτοβουλια εχει μοιρασει
την δουλεια σε δυο τεραδια , αντιθετα με τις αρχικες
οδηγιες που μιλουσαν για ενα....
Παρ'ολο που δεν εχει βρεθει ποτε αμελετητος
θα υποστει μειωση της βαθμολογιας για την παρατυπια του.
Λεω οτι το τυπικο κομματι της ιστοριας
μου ειναι αδιαφορο γιατι στην ουσια
η δουλεια ειχε γινει.
Η απαντηση ερχεται αμεσως.
"Οι τυποι και οι διαδικασιες διασφαλιζουν την ουσια"
"Εξαρταται απο την περιπτωση ", απαντω.
Και συνεχιζω,"Αν ηθελε να οργανωσει την δουλεια του με διαφορετικο τροπο,
δεν βλεπω που ειναι το κακο"
"Υπαρχουν κανονες και πρεπει να τους ακολουθει. Εσεις δεν υπακουτε
στους κανονες της πολιτειας?"
Κοιταζω αποσβολωμενη. Πως φτασαμε απο ενα απλο τετραδιο
στους νομους της πολιτειας??
"Θελω το παιδι μου να μαθει νε σκεφτεται ΕΞΩ απο το κουτι"
Νιωθω οτι ειπα κατι σαν βρισια!
Ενα ζευγαρι εντρομα ματια με κοιταζουν με φρικη
"Αυτο ειναι πολυ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ! Θα υποστει πολλες συνεπειες"
Ειμαι πλεον σιγουρη οτι το ανθρωπακι απεναντι μου
πιστευει οτι μεγαλωνω ενα μελλοντικο ταραχοποιο στοιχειο.
Μας φανταζεται ηδη σαν οικογενεια, αντι να πηγαινουμε εκδρομες
να φοραμε κουκουλες και να πεταμε βομβες μολοτωφ στις πορειες!!!!!
Και συνεχιζει εντρομο, προσπαθωντας να με βαλει στον σωστο δρομο
"Η τηρηση των κανονων διασφαλιζει την ομαλη λειτουργια......"
Διακοπτω αγανακτισμενη το κηρυγμα, κανω ξεκαθαρο οτι στην διαπαιδαγωγηση
των παιδιων μου εχω τον πρωτο και τελευταιο λογο και φευγω.

Φευγω με ενα αισθημα απογοητευσης.
Αυτοι οι ανθρωποι θα βοηθησουν τα παιδια μου να καλλιεργησουν
τα ιδιαιτερα χαρακτηριστικα τους? Να αναπτυξουν την φαντασια τους?
Να εξερευνησουν τις δυνατοτητες τους? Να ψηλαφισουν τα ορια
και να τα ξεπερασουν, ετσι ωστε μετα να μπορεσουν να τα ορισουν?
Να μαθουν να σκεφτονται χωρις παρωπιδες, να συνθλιψουν τις προκαταληψεις?
Να ανακαλυψουν νεους δρομους, αγνωστα μονοπατια, ανεξερευνητες ιδεες?

Μα εδω ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ δεν μπορουν διαχειριστουν χωρις την σχετικη αδεια!!!!!
Τρομαζω με ολα αυτα!!!

ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ !!!

Μετα την προσκληση της φιλης μου pasxalitsas , αλλα και τις επεξηγησεις που μου εδωσε, μιας και πιαστηκα «αδιαβαστη» στα τεκτενομενα της μπλογκοχωρας ,παρουσιαζω και εγω πεντε αγνωστες πτυχες της περιπλοκης προσωπικοτητας μου!!

1. Πιστευω ακραδαντα ότι εχω κωμικη φλεβα και λυπαμαι που δεν βρηκα το θαρρος να κυνηγησω το ονειρο μου όταν επρεπε. Από την άλλη βεβαια, θα ειχαν μεινει χωρις δουλεια τοσοι και τοσοι συχγρονοι κωμικοι, οποτε εκανα μια καλη πραξη!!!

2. Δεν εχω πολλους φιλους. Όταν τους μετραω βρισκω τους εξης δυο…. Την Ρ.!!! Δεν ξερω αν φταιω εγω γι’αυτό ή οι αλλοι. Παντως σχεδον καθημερινα νιωθω ότι εχω «πεσει» από α λ λ ο πλανητη!!! (Να ειχα βγαλει τουλαχιστον το εισητηριο με επιστροφη!!!)

3. Βρηκα την αποδοχη και επιδοκιμασια που χρονια εψαχνα στο προσωπο της……π ε θ ε ρ α ς μου.!!! (Μετα από εικοσι χρονια, ακομα τσιμπιεμαι μηπως και ονειρευομαι!!!)

4. Ειχα μια γατα την Καρι, την οποια αποχωριστηκα με βιαιο τροπο. Ακομα με στοιχειωνει η εικονα του αποχωρισμου. (Εχω συγχωρησει πολλα στην μανα μου. Αυτό ΠΟΤΕ!!)

Και τωρα κατι δυσκολο για μενα
5. Δεν επιτρεπω σχολια στο blog μου γιατι φοβαμαι την απορριψη. Επειδη όμως πρεπει να κανω κατι γι’αυτό, θα ανοιξω τα σχολια και ο θεος βοηθος!!!!

Τωρα σχετικα με τους αλλους πεντε που πρεπει να προωθησω την προσκληση χμμμμ....
Σας παραπεμπω στην παραγραφο 2............!!!!!(Ουτε στην blogoχωρα θριαμβευω σε κοινωνικοτητα!!)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ


Η πρωτη θυμηση μου
μου σφιγγει την ψυχη
Δεν ξερω, δεν θυμαμαι
εικονα ή φωνη
Το μονο που θυμαμαι
και νιωθω ζωντανο
ειναι ενα "χερι" αορατο
να "στριβει" το λαιμο.
Θυμαμαι ωρες ατελειωτες
με ματια σφαλιστα
τα χερια στα αυτια μου
να φραζουν τα θερια.
Θυμαμαι και τα αγριμια
της νυχτας τα στοιχεια
που στηναν το χορο τους
γυρω μου σαν αρπακτικα.
Μονο αυτα με βλεπανε
αυτα με κυνηγουσαν
αυτα και με συντοφευαν
τις ωρες που θρηνουσα.
Κανεις αλλος δεν προσεξε
τον πονο τον βαθυ
και σιγουρα δεν ακουσε
καμια μου κραυγη.
Αορατη ζουσα εκει
για χρονια δεκαοκτω
και παλευα με δυναμη
για να λευτερωθω.
Κι οταν εσπασαν τα δεσμα
και ανοιξα τα πανια μου
ετρομαξα γιατι τα κυματα
θα βουλιαζαν την βαρκα μου.
Αρπαξα τοτε τα σχοινια
μαζεψα τα πανια μου
και τα θερια τα εκανα
ουριο ανεμο μου.
Κι αφου τις μαχες μου εδωσα
και γευτηκα κοντα κοντα
την ηττα και την νικη,
ανελπιστο λιμανι αντικρυσα
μεσα στου πολεμου την δινη.
Και αραξα μεσα σ'αυτο
και βρηκα την γαληνη
που χρονια τωρα εψαχνα
την ταραγμενη μου ψυχη για ν'απαλυνει.
Και τ'ονομα του ΕΡΩΤΑΣ!!!!