ΤΟ ΠΑΡΚΕ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!


Βραδυ Σαββατου. Στο σπιτι εχουμε party!!!
Καμια εικοσαρια πιτσιρικαδες δωδεκα χρονων
τρεχουν σαν αφηνιασμενοι πανω στο παρκε μου!
Τα παιχνιδια κυμαινονται απο μακρια γαιδουρα
και τυφλομυγα, μεχρι "μπουκαλα"!!
Παιδακια που βρισκονται στο κατωφλι της εφηβειας
και ισσοροπουν διστακτικα μεταξυ της παιδικης αθωοτητας
και των πρωτων ερωτικων σκιρτηματων.
Τα προσωπακια λαμπουν απο αυθεντικη ξενοιασια.
Τιποτα σκοτεινο δεν μπορει ν'αγγιξει τις ψυχουλες τους.
Και τοτε συμβαινει το μοιραιο που γκρεμιζει ολο το ροζ συννεφακι.
Στην τηλεοραση ο αγωνας Ελλαδα - Τουρκια.
Καποιος εριξε το συνθημα να δουν λιγο τον αγωνα.
Γιατι οχι, σκεφτηκα. Στο κατω κατω παιζει η Εθνικη μας ομαδα.
Ουτε πρασινοι, ουτε κοκκινοι ολοι ενωμενοι στηριζουμε την Εθνικη.
Και αρχιζουμε να χανουμε.
Και αρχιζουν τα μικρα υπεροχα πλασματακια ,να μεταμορφωνονται
σε τερατα που μοιαζουν να ξεπηδησαν απο σελιδες μανιφεστου
του τριτου Ραιχ.
Ντρεπομαι να επαναλαβω τα συνθηματα κατα των γειτονων μας
που ακουστηκαν μεσα στο σπιτι μου, εκει πανω στο ιδιο παρκε
που πριν λιγο επαιζαν "μπουκαλα".....
Μεταξυ σοβαρου και αστειου ζητησα να μην ακουγονται ρατσιστικα
συνθηματα και προσπαθησα να ψελλισω κατι για αποδοχη, ισονομια
και διαφορα αλλα τετοια που πνιγηκαν μεσα στις εθνικιστικες ιαχες
των δωδεκαχρονων. Κατι πηγε να πει και ο γιος μου, αλλα το επνιξε
για να μην παει κοντρα στην ομαδα. Ηταν και ο οικοδεσποτης!!
Μ'εναν εξυπνο ελιγμο εμφανιστηκε η τουρτα και η τηλεοραση εκλεισε.
Τα τερατακια πηραν παλι την αγγελικη τους μορφη και τραγουδουσαν
"Να ζησεις Γ......"
Παγωμενη ακομα απο τις σκηνες που ειχαν διαδραματιστει πριν λιγο
στο σαλονι μου, πανω στο παρκε μου, αναρωτιομουν ποια σαθρα μυαλα
ποτισαν με μισος τις ψυχουλες αυτες. Πως θα ξεφυγουμε απο το παρελθον
αν συντηρουμε αυτο το μισος? Πως θα σπασει αυτος ο φαυλος κυκλος ?
Και ποιους εξυπηρετει η συντηρηση αυτου του μισους?
Νιωθω ανημπορη μπροστα σε τοση "βλακεια".
Νιωθω θυμωμενη που καποιοι ειναι τοσο κοντοφθαλμοι.
Η μονη μου ελπιδα, μερικοι ακομα σαν εμενα που αρνουνται
να παρουν μερος σ'αυτο το επικινδυνο παιχνιδι διαμορφωσης συνειδησεων.

ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ανοιγω το βιβλιο ιστοριας του γιου μου.
Ειναι το επιμαχο βιβλιο της εκτης Δημοτικου.
Διαβαζω και προσπαθω να καταλαβω.
Δεν βρισκω να μ'ενοχλει τιποτα.
Τα γεγονοτα ειναι εκει, στρογγυλεμενα βεβαια.
Και γιατι θα επρεπε να ειναι αλλιως σ'αυτην την ηλικια?
Γιατι θα πρεπει το παιδι μου να μαθει λεπτομερειες
που θα διαιωνισουν το μισος?
Και γιατι θα πρεπει να μισει τους Τουρκους
επιλεκτικα και οχι ας πουμε και τους Γερμανους
που ειναι και πιο προσφατη ιστορια?
Στο μυαλο μου υπαρχουν πολλα ερωτηματικα.
Αγαπω την Ελλαδα και ειμαι απο αυτους που
θυμωνω οταν ακουω το γνωστο απαξιωτικο
"ε! εδω ειναι Ελλαδα τι περιμενεις?"
Ειμαι περηφανη για τον λαο μας και δεν νομιζω
οτι υστερουμε στο συνολο απο αλλους.
Ταυτοχρονα ομως νιωθω εντονα και πολιτης του κοσμου.
Και γι'αυτο δεν θελω τα παιδια μου να μαθουν να μισουν.
Η ιστορια δεν πρεπει να γεννα συναισθηματα αρνητικα.
Αλλωστε πιστευει καποιος οτι αν χρειαστει ποτε
να υπερασπιστουμε το σπιτι μας, οτι δεν θα ξεσηκωθουμε ολοι
ακομα και οι ανιστορητοι?
Δεν ξερω ,μπορει καποιοι να με χαρακτηρισουν
ανθελληνιδα, ομως μεσα μου δεν μπορω να νιωσω
μισος για κατι που εγινε στο παρελθον.
Δεν θελω να το "κουβαλαω" εγω και τα παιδια μου.
Δεν φοβαμαι μην χασω την ταυτοτητα μου
γιατι ειμαι σιγουρη για το ποια ειμαι
και απο που ερχομαι.
Νιωθω οτι ολοι ειμαστε παιδια αυτης της γης
και επειδη το περασμα μας ειναι γρηγορο
δεν πρεπει να δηλητηριαζουμε τις ψυχες μας
με αρνητικα συναισθηματα.
Δεν ξερω ...ειμαι πολυ προβληματισμενη
με ολα αυτα.............................

ΤΑΙΝΙΕΣ !!!

Ανταποκρινομενη στην προσκληση της pasxalitsas,
παρουσιαζω επτα απο τις αγαπημενες μου ταινιες.
Θα μπορουσαν να ειναι δεκαεπτα ή τριανταεπτα, ή
εκατον επτα.........
1. "Χαμενοι στην μεταφραση" της Sofia Coppola με τον
Bill Murray, γιατι βουρκωσα με την μοναξια των δυο ηρωων.

2. "Monty Python and the Holy Grail"
γιατι ... MONTY PYTHON ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!!!

3. "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" με τον
Jim Carrey γιατι βρηκα επικινδυνα ελκυστικη,
την επιλεκτικη διαγραφη της μνημης.

4. "Leon" του Luc Besson με τον Jean Reno , γιατι
η μικρη Mathilda αγγιξε την ευαισθητη χορδη του
δολοφονου Leon.

5. "Forrest Gump" γιατι θα ηθελα και 'γω να τρεχω!!

6. "La vita e bella" με τον Roberto Benigni γιατι
ενα στρατοπεδο Ναζι μεταμορφωθηκε σε μια απεραντη
Disneyland!!!

7. "La cage aux folles" με τον Ugo Tognazzi, γιατι φαινεται
ποσο γελοια ειναι τα στερεοτυπα με τα οποια μας εχουν ποτισει.

Στελνω και εγω την προσκληση με την σειρα μου στους
ilioporeia, l-exeis,bluesmartoulis, serendipity

ΜΙΚΡΟΣ ΘΕΟΣ

Σκυβω πανω απο το τρυφερο προσωπο του παιδιου μου.
Μυριζω την ευωδια του, ρουφω την ανασα του.
Αγγιζω την τρυφερη και ροδαλη σαρκα του.
Κλεινω τα ματια και απολαμβανω
την αισθηση γαληνης που με πλημμυριζει.
Ολα τα βαρη εξαφανιζονται
οι δυσκολες σκεψεις φτερουγιζουν μακρια.
Οι λεξεις που βγαινουν απο το τριανταφυλλενιο
στομα, χαιδευουν την ακοη και την ψυχη.
Μεταμορφωνομαι σε μικρο θεο
που μπορει τα παντα ν'αντεξει,
τα παντα να κατορθωσει,
τα παντα να δωσει.
Πρεπει να μπολιασω το ειναι μου
μ'αυτη την μαγικη αισθηση,
γιατι ο καιρος που θ'ανοιξει
τις φτερουγες του πλησιαζει.
Κι εγω παιδι μου θαμαι εκει
να σε καμαρωνω γεματη περηφανια
αλλα και ευγνωμοσυνη γι'αυτα
που μου 'μαθες.
Σ'ευχαριστω.

ΠΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΕ?

Σκυβω μεσα μου.
Κρατω την αναπνοη μου και αφουγκραζομαι...
.......................................
Αναδεματα ψυχης!
Τεντωνω τ'αυτια μου.
Προσπαθω να συλλαβω τον παραμικρο ψιθυρο.
Την πιο αδυναμη φωνουλα
που θα με βοηθησει να κατανοησω...
...................................
Αναδεματα ψυχης!
Βυθιζομαι πιο πολυ
μεσα στην απεραντοσυνη του εγω μου.
Οι αισθησεις ολες σε εγρηγορση
ετοιμες να αιχμαλωτισουν
ολες τις ενδειξεις που
θα βοηθησουν στην αποκωδικοποιηση...
....................................
Αναδεματα ψυχης!
Καποτε ολα φαινονταν πιο απλα,
λιγοτερο δυσνοητα.
Ενα τεραστιο κυμα απεραντης αισιοδοξιας
σαρωνε τις οποιες δυσκολιες
και η ψυχη καταγαλιαζε.

Σκυβω μεσα μου μηπως και βρω
που κρυφτηκε αυτη η αισιοδοξια.
.....................................
Αναδεματα ψυχης!

Ο ΣΚΟΥΠΙΔΟΝΤΕΝΕΚΕΣ!

Εμφανιστηκε ξαφνικα πισω απο εναν φραχτη.
Πρεπει να ηταν αρκετη ωρα εκει και να με παρακολουθουσε!
Δεν την ειχα προσεξει, αλλα ακομα κι αν την ειχα δει
δεν θα ειχε αλλαξει τιποτα. Δεν ενιωθα οτι εκανα κατι
που ειχε και μεγαλη σημασια.
Βεβαια αν μπορουσα να γνωριζω τι θα επακολουθουσε,
μπορει και να εκανα αλλιως, μπορει ομως και οχι.
Στο κατω κατω εναν καδο απορριμματων πηγα να βαλω στη θεση του.
Οπως κανω δεκα χρονια τωρα.
Ηταν το παιχνιδακι μας με τους υπαλληλους του απορριμματοφορου.
Αυτοι αφηναν τον καδο στην μεση του δρομου
κι εγω τον εβαζα στην θεση του.
Δεν με πειραζε αυτο. Στο κατω κατω υπηρχαν και δικα μου
σκουπιδια εκει μεσα. Οπως βεβαια και ολης της γειτονιας,
αλλα με καποια σιωπηρη συμφωνια ειχε ανατεθει
σε μενα το καθηκον αυτο.
Ηταν η δικη μου συμμετοχη στην ευρυθμη λειτουργια
του μικρου μας δρομου.
Μεχρι εκεινο το πρωινο.
Η κυρια πισω απο τον φραχτη, που σημειωτεον
ηταν σχετικα κοντα στην θεση του καδου,
ορμησε επανω μου φωναζοντας και αλαλαζοντας
σε μια γλωσσα ακαταληπτη αρχικα σε μενα.
Μετα το αρχικο σοκ καταλαβα οτι δεν μιλουσε
σε μια ξενη γλωσσα, αλλα με στολιζε με τα
ωραιοτερα κοσμητικα επιθετα που διαθετει
η ελληνικα γλωσσα.
Σε ενικο αριθμο βεβαια και με διαθεση
αρκετα απειλητικη ωστε να νιωσω φοβο προς στιγμη.
Παρ'ολο που προσπαθησα να εξηγησω οσο πιο ηρεμα
μπορουσα, οτι δεν γνωριζομαστε και οτι θα ηταν
πιο πρακτικο να κατεβασει τον τονο της φωνης
για να καταλαβω τι λεει,και να συζητησουμε την ενσταση της
η κυρια συνεχισε το υβρεολογιο.
Γυρισα απλα την πλατη και εφυγα.
Ο καδος προσγειωθηκε ακριβως μπροστα
στην εισοδο του σπιτιου μου.
Παρ'ολο που ενιωσα να μου ερχεται το αιμα
στο κεφαλι συνεχισα να απομακρυνομαι
απο την αλαλαζουσα κυρια.
Λενε οτι στον τρελο, πρεπει να μην του πηγαινεις κοντρα.
Αυτο και εκανα.
Αργοτερα εμαθα απο γειτονες, οτι ειναι καινουργια
στη γειτονια και προφανως θελει να επιβαλλει
το δικο της status quo.
Ο καδος βεβαια μετακινηθηκε απο την πορτα του σπιτιου μου
(δεν ξερω απο ποιον) αλλα πηγε σε νεα θεση.
Αραγε δεν θα μπορουσε να γινει αυτο πιο
πολιτισμενα και φιλικα?
Δεν θα μπορουσε η νεα θεση του καδου να ειναι
η αφορμη για μια φιλικη κουβεντα και ισως
μια νεα γνωριμια?
Εχουμε αποξενωθει και κλειστει τοσο μεσα στο κουκουλι μας,
που η αρμονικη συνυπαρξη με τους γυρω μας
ειναι πλεον κατι που μας αφηνει εντελως αδιαφορους?
Και καλα να μην σ'ενδιαφερει να κανεις νεες γνωριμιες
για τους δικους σου προσωπικους λογους.
Η ευγενεια?
Αυτο δεν μας διαχωριζει απο τα ζωα?
Η λογικη και η ευγενεια?
Ο κοσμιος τροπος να διεκδικουμε κατι?
......................................
Α! Η κυρια εχει και παιδια!!
Καλωηρθατε στην γειτονια μας !!!

THE RAVEN

"..........................................
And th Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted-nevermore!"

Edgar Allan Poe


Και το κορακι στεκει,
και στεκει παντ'ασαλευτο
στην ωχρη της Παλλαδας προτομη θρονιασμενο,
στης καμαρας μας απανωθε την πορτα,
κι ειναι τα ματια του απαραλλαχτα με ματια
ενος Δαιμονα, που σ'ονειρο εχει γυρει,
κι ως παιχνιδιζει απανω του της λαμπας μου το φως,
τον ισκιο του στο πατωμα ξαπλωνει,
και η ψυχη μου απο τον ισκιο αυτον
που αργοσαλευει στο πατωμα,
δε θελει ανασηκωθει. Ποτε της πια.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Σηκωσε το ακουστικο
Αγαπημενη φωνη απο μακρια,
που προσπαθει να τρυπωσει
μεσα στο καλωδιο και να ξεχυθει ολογυρα.
Αγαπημενη φωνη που αναλωνεται στις γνωστες
παραινεσειες και νουθεσιες.
Χρονος πολυτιμος που ξοδευεται
σε ανουσιες και ατερμωνες συζητησεις.
Πολυτιμα λεπτα που κυλουν εφιαλτικα γοργα
χωρις να εχουν ειπωθει εκεινα που πρεπει.
Εκεινα που χαιδευουν τρυφερα την ακοη
και μελωνουν την ψυχη.
Εκεινα που κανουν το βημα αναλαφρο
και σε βουλιαζουν σε αγκαλιες ζεστες
γεματες απο αγαπη.
Και ο χρονος περνα!
Κι η ακοη προσμενει!!
Κι εγω αδημονω!!!